Bir bebeği sevmek …
Bir ağacı sevmek …
Bir köpeği sevmek …

İnsanı, bitkiyi, hayvanı ya da hepsini, bir arada ve bütün olarak sevmek. Ne anlamlı bir duygu! Nasıl büyük varsıllık!

Hepsi öz’den önce vardı. Öz’den sonra da olacak. Peki öz, özü sevmek ve öz sevgi nedir ki?

Bence öz demek bir insanın kendisi, benliği demek. Özüyle sözüyle bir insan derken anlatılan, tam da o kişinin varlığını yansıtmak değil mi?

Özü sevmek, kendini sevmek olmalı. Kendi gözlerinle bakınca yaşamın odağında olanı görmek. Kendim: “Ben! Beni başkalarından ayıran, başkalarına benzeten ya da başka yapan ne varsa o benim! Üstelik sadece bir “ömürlük!”

Peki öz sevgiyi nasıl tanımlayayım? Bana kalırsa öz sevgi, kişinin iki tarih arasındaki ömrünü sevmektir. Doğum ve ölüm, başlangıç ile bitiş, varlık ya da yokluk…

Zihinsel, fiziksel, duygusal, sosyal, bedensel vb. özelliklere farkındalık yaşanmış bir hayat bırakmanın yolu değil mi? Aklımıza gelenler, yapabildiklerimiz, hissettiklerimiz, paylaştıklarımız, yeterliklerimiz hayatımızı anlatmıyor mu?

İnsanın güçlü yanlarını bilmesi, eksiklerinin farkında olması ve yanlışlarını doğrulayarak yaşaması kanımca öz sevgidir. Düşerim, kalkarım, yürürüm, dururum, koşarım, bakarım ya da düşemem, kalkamam, yürüyemem, duramam, koşamam, bakamam demek tam da öz sevgi ile ilgili değil mi?

Tek başınayken ve kendinle baş başa kaldığında; halinle barışık, mutlu ve keyifli olmanın tadını bilmek kanımca yine öz sevgidir. İnsan özünü sevdikçe yaşama amacını, daha bağımsız ve özgür olmaya doğru evirebilir.

Ursula K. Le Guin “Yaşam bir yanıt değil, bir sorudur ve yanıtı siz, kendinizsiniz!” der. İşte öz sevginin karşılığı. Bir ömürlük “kendimize” biçtiğimiz değer neyse biz de oyuz işte. Başkalarına gösterdiğimiz sevgi, ilgi ve yakınlığı kendimize de göstermekte cömert davranıyorsak öz sevgiyi diri tutuyoruz demek olabilir.

Doğan Cüceloğlu “İnsan kendi özünü ne kadar erken fark ederse, kendisiyle ne kadar erken ilişki kurarsa o kadar yaşıyor demektir!” der. İnsanın öz sevgisi güçlü, dayanıklı ve yeterliyse hem kendisine, hem de başkalarına yararlı olabilir.

Özünü sevenin, başka özleri daha çok önemsediği, onlara karşı kendisini sorumlu hissettiği ve varlığını başkaları için de yararlı hale getirdiği gözlenen bir durum değil midir? İyi ki…